5 mei en wat we ervan geleerd hebben

Dag Gijs en Lina,

Het is nu 3 dagen na bevrijdingsdag. We gedenken alle oorlogsslachtoffers van de tweede oorlog en daarna. Op tv zijn veel series, documentaires en films over de oorlogen. En we zeggen tegen elkaar: dat nooit meer. Ondertussen is Rusland bezig de Oekrane langzaam maar zeker in te nemen. De Krim is al geen onderwerp van discussie meer, terwijl het toch echt Oekraine is en dat toch echt Rusland daar is binnengevallen en dat ze toch echt weer de Tartaren (orrspronkelijke bewoners van de Krim) aan het wegpesten zijn.

http://www.trouw.nl/tr/nl/30340/Onrust-in-Oekraine/article/detail/3650165/2014/05/06/Rusland-dreigt-raad-Krim-Tataren-met-liquidatie.dhtml

Kortom op dit moment vinden we de 20e eeuwse expansiedrift van Rusland al bijna weer normaal. Terwijl we dachten het iets van het verleden was. Benieuwd waar dit toe leidt.

Liefs,

papa

De occupiers

Dag Lina en Gijs,

In de afgelopen twee jaar was er een ‘crisis’. Jullie zijn dan ook echte crisis-kinderen. Het is echter vooral een crisis van hoe we onze maatschappij hebben georganiseerd. In Amsterdam was het Damrak bijvoorbeeld bezet door mensen met tentjes. Zij waren hier dag en nacht en protesteerden tegen het systeem. In dit artikel wordt uitgelegd wat ze aan het doen waren:

https://decorrespondent.nl/316/de-roekeloosheid-van-occupy/12592449584-e7cca4e6

Vermoedelijk is het zo dat, als jullie dit lezen, er niet zoveel veranderd is. Het meest opvallende is dat er nu genoeg slimme mensen zijn die de vinger op de zere plek leggen, maar dat er betrekkelijk weinig veranderd. En dat vinden we normaal.

Groet,

Papa

Een nieuwe ‘leider’

Dag Lina en Gijs,

Dit jaar zijn er twee staatshoofden vervangen die beide bij benadering geen enkele formele invloed hebben. Ik heb het over de paus, de leider van de katholieke kerk en het staatshoofd van een postzegel in Rome. En ik heb het over de koning van Nederland, die de facto alleen lintjes doorknipt.

Toch was de vervanging van beide een enorme happening waar veel mensen groot belang aan hechten. En terecht wat mij betreft. Ik kan het alleen niet zo goed uitleggen. Bij de kroning van Willem Alexander zei een commentator dat er geen enkel rationeel argument te bedenken is pro koningshuis en hij voegde er aan toe dat hij desondanks voor het koningshuis was.

In dit filmpje zie je hoe Beatrix het koningschap overgeeft aan Willem Alexander. Vooral het gejuich van het volk is indrukwekkend.

(PS wij waren op dit moment in het vondelpark)

 

De aandacht en heftigheid waarmee deze troonsopvolging gepaard bewijst maar weer dat je geen enkel formeel gezag hoeft te hebben om van grote invloed te zijn.

Good luck,

Jullie vader.

Bedrogen en of dat erg is

He Gijs,

Vorig jaar hebben we ongeveer de hele tour de france samen gekeken. Hoewel jij wel bij tijd en wijlen je ogen dicht deed meen ik toch dat we samen de tour hebben gevolgd. Het was onze eerste tour samen. Vraag is of wij naar een tour gekeken hebben waar men geen doping gebruikt? Geen idee, waarschijnlijk niet.

Één ding is wel zeker en dat is dat vele tours die ik heb gezien bol stonden van de doping. We zijn voorgelogen. Het hele peloton gebruikt(e) jarenlang doping, de controleurs zijn corrupt en bovenal liegen ze er allemaal over. Op zich vermoede iedereen dit, maar vorige week is er een rapport uitgekomen over Armstrong en zijn team waarin dit minutieus worden beschreven en bewezen.

Of we in 2013 samen de tour gaan kijken weet ik nog niet, of ik wellicht alleen de tour ga kijken weet ik ook nog niet. Ik denk dat mij het meest irriteert dat men er notoir over liegt. We shall see.

 

Uit de NRC: http://www.nrc.nl/nieuws/2012/10/11/leesmateriaal-het-rapport-dat-armstrong-ontmaskert-geen-twijfel-mogelijk/

Leesvoer: het rapport dat Armstrong ontmaskert, geen twijfel mogelijk

19 juli 2004: Lance Armstrong dwingt het lichaam tot het uiterste om als eerste aan te komen op Alpe d’Huez. Foto AFP / Martin Bureau

door Jules Seegers

SPORTWie nog wilde geloven, deed dat. Wie liever aan de mooie herinneringen dacht, mocht dat. Maar het rapport van de Amerikaanse anti-dopingautoriteit USADA is vernietigend. Niets minder dan dat. De nagel aan de doodskist van de mythische renner Lance Armstrong.

Hieronder is het volledige rapport te lezen. Ontluisterend materiaal waarin behalve over Armstrong een aantal andere renners, waaronder Alexandre Vinokourov, bewijsmateriaal wordt gegeven van veelvuldig dopinggebruik. Superploegleider Johan Bruyneel, het tactisch genie? Ook vuile, vuile handen. En ook over Rabobank dreigt de stinkende wond verder te worden opengereten dan de ploeg tot nu toe wist te voorkomen.

The New York Times crowd sourcete een leesverslag over het rapport. De Twitters explodeerden. Wielerblog The Inner Ring maakte een mooie samenvatting.

UNITED STATES ANTI-DOPING AGENCY, Claimant, versus LANCE ARMSTRONG, Respondent, leest de titel van het overweldigende verslag (pdf). Geen twijfel meer mogelijk: wielerliefhebbers en nog velen meer zijn bedrogen. Jarenlang. Misschien wisten ze het wel, maar het sprookje was zo mooi. Armstrong, kanker overwonnen, LIVEstrong. To be continued…

Lance Armstrong USADA report

 

Wat je opbouwt is zo weer afgebroken

He Gijs,

In mijn tienerjaren ben ik opgegroeid met het besef dat Nederland een tolerant land is. Een land waar je je vrij kunt voelen, waar we respectvol met elkaar omgaan. Mijn moeder (oma dus) werkte bij het vluchtelingenwerk en ik was haar trotse helper. Trots op dat wij dat konden doen voor mensen die het ergens anders op de wereld moeilijk hebben. Na mijn 18e heb ik aardig wat landen gezien en begrepen dat mijn wereldbeeld niet die van iemand anders hoeft te zijn. Ik heb het (wellicht naieve) idee dat twee van de steunpilaren zijn waarop onze samenleving is gebouwd. Ik heb nu het idee dat ze beide hard onderuit gehaald worden. Dit doet me pijn. Ramsey Nasr beschrijft het erg treffend in het NRC. Je kunt het hieronder lezen.

je vader.

Ramsey Nasr: Nederland is een natie zonder normen

“Het buitenland ziet de humor in van Wilders die zich laat portretteren als De Ruyter. Het was alleen niet grappig bedoeld.” – Ramsey Nasr. Foto NRC / Bram Budel

door Ramsey Nasr

BINNENLANDStoere praat in het buitenland, maar je gedragen als een verwend kind dat vindt dat regels alleen voor anderen zijn. Prat gaan op de vrijheid van meningsuiting, die anderen eerder narcistisch en ziek zouden noemen. Nederland is normloos, schrijft Ramsey Nasr.Het zijn de Polen. Het zijn de Grieken. Het is de kunst. Het zijn de moslims. Het is de elite. Het is Europa. Het is De Ander.Het gaat goed met Nederland. We beseffen het nog niet helemaal, maar wij, Nederlandse burgers, gaan kromliggen voor het onhandelbare, xenofobe en narcistische gedrag van onze politiek leiders. Wij gaan de komende jaren véél meer afzien dan nodig, dankzij de grote waffel van onze regering.

Onafgebroken hebben zij in Brussel de overige EU-leden getergd, teneinde al die luie zuidelijke landen te dwingen zich aan een begrotingstekort van 3 procent te houden – geen uitzonderingen, we moeten streng zijn. Reuzenstoer vonden ze zichzelf, de B.V. Nederland. „I am Dutch, so I can be blunt.” Nu diezelfde B.V. tot aan zijn nek in de financiële miserie zit, hoeven we niet op coulance te rekenen. We zijn in onze eigen val getrapt: 3 procent is 3 procent. We gaan kromliggen.

Ook op andere vlakken gaan we dat doen. Onze premier weigert zich te verontschuldigen voor het racistische initiatief dat het PVV-meldpunt tegen Polen in wezen is. Maar hij wil in de komende periode ook een strenger asielbeleid voor ons land erdoor drukken, waarbij hij rekent op hulp van de landen die nu worden geschoffeerd. Hij kan het op zijn buik schrijven.

Nederland is zich totaal aan het isoleren. Niet alleen heeft onze geroemde diplomatie van weleer afgedaan, ze wordt zelfs verdacht gemaakt door haar eigen schutspatroon. Diplomatie is een rustiek tijdverdrijf, aldus onze minister voor Buitenlandse Zaken. En o ja, ontwikkelingshulp wordt enkel nog verstrekt als we er zelf rijker van worden. Moet kunnen, toch?

Het is om je kapot te schamen. Ernstigst van al is dat onze regering een obstructie vormt voor het internationaal recht. Oorlogsconflicten worden door haar moedwillig bestendigd: tot woede van inmiddels de gehele EU blokkeert ons land systematisch elke gezamenlijke verklaring die de impasse in het Palestijns-Israëlisch conflict tracht te doorbreken – tot groot voordeel van Israël. De reden daarvoor heeft niets met een beleid of landsbelang te maken en alles met de persoonlijke obsessie van twee personen. Allereerst is onze minister van Buitenlandse Zaken betrokken partij: zijn zussen wonen in Israël en zijn vrouw is Israëlisch. En Geert Wilders, de Grote Gedoger, prijst de deportatie van het Palestijnse volk aan als vredesoplossing voor het Midden-Oosten. Moet kunnen. Wat ook moet kunnen, is dat onze regering al haar Nederlandse burgers verplicht om één paspoort te hebben, als teken van loyaliteit – maar dat Rosenthals vrouw er twee heeft. En Wilders’ Hongaarse vrouw waarschijnlijk ook, alleen weigert de PVV’er daarover openheid van zaken te geven. Het gaat nu even om die anderen. Ja, wetten en verdragen, recht en redelijkheid, ze staan hoog in ons vaandel – zolang het De Ander betreft. Op onszelf hebben ze geen vat: wij staan daarboven.

De gevolgen van dit alles zijn verwoestend. Terwijl wij onszelf complimenteren met ons Internationaal Gerechtshof, ‘dat toch alleen maar in Nederland kan bestaan’, staan we in Brussel bekend als hoogst onbetrouwbare en te mijden gesprekspartner, aangezien wij Europese verdragen, nota bene ooit via onze eigen inzet tot stand gekomen, proberen te ontwijken of simpelweg afbreken.

Alle krediet hebben we nu zo’n beetje wel verspeeld. En dat hebben we snel gedaan. Internationaal wordt Nederland gezien als het irritante, verwende kind dat constant zijn zin wil hebben.

Je kunt het vrijheid noemen. Maar vrij zijn we niet. We worden gegijzeld door een regering die op haar beurt wordt gegijzeld door een anti-democratische partij die ons allemaal de vernieling in trekt. Niet onze leiders gaan daarvoor boeten, maar wij. Om ons te sussen wordt ons wijsgemaakt dat De Ander onze eigenheid bedreigt. Maar wat als wij straks écht op onszelf worden teruggeworpen? Wat als we door ons afstotende gedrag uiteindelijk bij onszelf moeten aankloppen, met ons netje vol chocoladeguldens? In zo’n geval is het goed te weten wie we zijn. En dat doen we niet.

Alleen wie zich extreem bewust is van de eigen kracht, op economisch, diplomatiek én cultureel vlak, kan het zich permitteren om de buitenwereld op een afstand te houden. Maar de identiteitscrisis waarmee Nederland wordt geconfronteerd, is nog een stukje groter dan het gat van tientallen miljarden euro’s dat ons aan bezuinigingen te wachten staat. Ging het maar enkel om geld.

Wat zijn wij nog, in dit landje waar altijd over Normen en Waarden wordt gekwaakt? Wanneer ik aan onze normen en waarden denk, overvalt mij eenzelfde gevoel als wanneer ik aan de gulden denk: ik word helemaal warm van nostalgie.

Die normen zijn we kwijt. Of liever, normloosheid is de nieuwe norm. Het vormt de basis van het huidige regeringsbeleid. Over de manier waarop dit kabinet uitgerekend de zwakkeren en hulpbehoevenden laat opdraaien voor de bankencrisis, laat ik me hier niet uit. Het volstaat Ruttes antwoord te citeren op de onvoorstelbare imagoschade die door de PVV wordt aangericht. Immers, de premier hoeft toch niet „op ie-de-re uiting van Geert Wilders te reageren?” Jawel, meneer Rutte. Zolang het taal is die consequent bevolkingsgroepen tegen elkaar opzet en aanzet tot haat, is dat zelfs de taak van de premier – u heeft deze gevaarlijke stokebrand trouwens zelf binnengehaald. Als u geen normering handhaaft, heeft u ook geen gezag. Dát is pas een crisis.

Hoe vals is de eis aan buitenlanders zich aan te passen, wanneer de kern van ons Nederlander-zijn lijkt te bestaan uit het ventileren van de eigen vrijheid en het overschrijden van elke norm? Vrijheid wordt hier enkel nog ervaren in het overtreden van haar grenzen. De politiek geeft het voorbeeld. Normloos. Gezagloos. Exact wat we nodig hebben… We wáren al een volk dat iedere vorm van hiërarchie omverwerpt, en nu dit. Doe eens effe normaal, man.

Normloosheid is langzaamaan deel van ons wezen aan het worden. Niemand hoeft een Nederlander de wet voor te schrijven. Wij allen hebben recht op de allerindividueelste beleving van de allerindividueelste vrijheid. Om die te garanderen moeten anderen aan banden worden gelegd.

Daarom zit Rutger Castricum huilie huilie te doen zodra hij zelf eens wordt aangepakt. Daarom ook wordt de eed van Hippocrates opzij gezet zodra je zelf eens een onthulling kan doen. „De burger heeft er recht op dit te weten.” Het zal wel. Het enige wat ermee gediend wordt, is eigenbelang. De scoop bleek nog vals ook, maar wat maakt het uit. Kwaliteitskrant of riool-tv, de Nieuwe Journalistiek sijpelt door in alle gelederen. Zij gaat ervan uit dat anderen zich aan de regels houden.

En nu is daar ook het Nieuwe Amusement. Alleen een land zonder normen brengt een programma op de buis waarin kannibalisme als entertainment wordt gepresenteerd. In december kon het Nederlandse volk toekijken hoe op BNN twee presentatoren voor de lol stukken vlees uit elkaars lichaam opaten. Nieuwszenders over de gehele wereld maakten ons hun walging kenbaar, maar ja: dat is de tol van revolutionaire breeddenkendheid. It’s the kijkcijfers, stupid.

Het zou in ons niet meer opkomen, maar het kan ook anders. Het Belgische commerciële kanaal 2BE besliste onlangs een Vlaamse versie van Oh oh Cherso niet uit te zenden. Het programma was al opgenomen, de promotie draaide op volle toeren. Toch besliste de omroep na uitzending van de trailer dat dit niet iets was wat men de eigen kijker wenste voor te schotelen. Het was te ranzig. In Nederland gold dat nu juist als aanbeveling.

Wij spreken al gauw van zelfcensuur. In het buitenland heet dat: normering. Nee, ik pleit niet voor een fatsoenspolitie of toezicht – daar is het trouwens al te laat voor. Het droevige nieuws is dat zoiets van binnenuit moet komen. Normen kun je niet opleggen: ze moeten ergens aanwezig zijn.

Gelukkig kregen wij er humor voor in de plaats. Want laten we wel wezen: het ís natuurlijk oergeestig om, meteen wanneer bekend wordt gemaakt hoe ernstig Prins Friso’s situatie is, een oproep aan de koninklijke familie te plaatsen om zijn organen af te staan. Want, aldus Geenstijl, „prins Friso is stuk”, dus opensnijden die hap. Met het afstaan van zijn nieren, lever en longen kan de prins „het leven van nog minstens vier anderen redden en dat is een grotere bijdrage aan de samenleving dan de rest van de familie ooit geleverd heeft”.

Ik durf te stellen dat een groot deel van de zaken die wij verdedigen als vrijheid van meningsuiting (‘Voltaire!’, ‘De kern van onze democratie!’) door De Anderen voor ziek, narcistisch, nihilistisch en gestoord wordt gehouden.

Wij zweven rond in totale, grensverleggende leegte: de Nieuwe Vrijheid. Dit heeft consequenties. Bij onze oosterburen werd enkele jaren geleden een geruchtmakend boek gepubliceerd: Duitsland schaft zich af. De massa-immigratie, zo luidde het betoog, zou een verwoestende kracht op het Duitse volk hebben. Dat kunnen wij beter. Wij hebben helemaal geen buitenlanders nodig om ons land op te heffen: we doen het zelf.

Normloosheid spreidt zich als een olievlek uit over onze politiek, onze media en heel onze cultuur. Moet kunnen. Maar dan moeten we ook ophouden met het geëmmer over onze nationale cultuur. Het is het een of het ander.

In wezen zijn wij namelijk niet zo geïnteresseerd in onze cultuur, in wie wij zijn en waar we vandaan komen. We zijn extreem in onszelf gekeerd, maar dat is iets anders. Nostalgie gedijt omdat het gratis is. Maar als we eerlijk zijn: wat kunnen die martelaren van Gorkum ons vandaag nog schelen, of de Acte van Verlatinghe, het lot van de gebroeders De Witt, de Synode van Dordrecht? Waarom zouden we ons daar nog mee bezighouden? Wie van ons leest Beets nog, Potgieter, Leopold, Focquenbroch of zelfs Carmiggelt?

Het probleem is niet dat onze geschiedenis zo ver van ons afstaat of dat deze schrijvers onleesbaar zijn. Het probleem is dat het niemand interesseert in dit Nieuwe Nederland. Zó makkelijk gaan wij met onszelf om. Natuurlijk herkennen wij ons niet meer in hen. Dat is geheel aan onszelf te wijten. Wij hechten er geen waarde aan.

Kom dan ook niet klagen dat je cultuur verdwijnt. Het oude Nederland komt niet meer terug, omdat we het zelf overboord hebben gekieperd, inclusief de bijpassende normen en waarden. In het buitenland zien ze de superieure humor in van een Geert Wilders die zich voor het Veronica Magazine laat portretteren als admiraal De Ruyter. Het was alleen niet grappig bedoeld.

In plaats van ons te beroemen op de Gouden Eeuw kunnen we beter eerst erkennen dat onze voorvaderen volstrekte vreemden voor ons zijn geworden. Wij hebben de spiegel stukgeslagen. Het is tijd om de scherven te ruimen, want zonder afkomst blijft er niets van ons over. Zonder afkomst zijn we veroordeeld tot bijziende leiders, die enkel denken op de korte termijn.

Om te ontsnappen aan een vacuüm zonder normen en waarden, zullen wij dus moeite moeten doen. De burger zal die moeite pas ondernemen als hij merkt dat de politiek én de media hetzelfde doen.

Geef ons om te beginnen een premier. Iemand die ons het gevoel geeft dat er normen en waarden zijn die boven onze persoonlijke vrijheid uitstijgen, en die reageert wanneer deze normen en waarden worden overschreden. Noem het voor mijn part: eigen verantwoordelijkheid nemen.

De rest volgt vanzelf.

De muur

Dag Gijs,

Het is vandaag exact 50 jaar geleden dat men begonnen is de Berlijnse muur te bouwen. Een beslissing van de Oost Duitse regering met waanzinnige gevolgen. 50 jaar later leeft het nog steeds, de Volkskrant besteedt er vandaag 2 pagina’s aan vanuit twee perspectieven. Het eerste perspectief is die van de bewaker van de muur, nog altijd lopen er rechtszaken of de bewakers op mensen hadden mogen schieten. Het tweede perspectief vanuit de vluchteling die van Oost naar West wilde. Nog altijd zijn Oost en West Berlijn niet één en misschien gaat dat ook wel nooit gebeuren.

Ik ben een aantal keer in Berlijn geweest en vond het verbluffend dat dit zo heeft kunnen gebeuren en wat voor een impact dit heeft gehad op waanzinnig veel mensen. Eenmaal toen ik naar Berlijn ging lifte ik mee met een dame die in Oost Berlijn heeft gewoond. Ze heeft verteld hoe ze woonde en hoe ze alsnog de grens overging als ze dat wilde. Fascinerend. Kijk Goodbye Lenin en Das leben der anderen als je de kans krijgt.

Hieronder het Volkskrant artikel.

Je vader.

Pech moet weg, wie is de schuldige?

Dag Gijs,

Op dit moment is er grote consternatie over de EHEC bacterie. Logisch want hier gaan mensen aan dood. Opvallend genoeg lijkt men drukker bezig met het aanwijzen van de schuldige dan met het oplossen van het probleem zelf. Dit is helemaal in lijn met de ontwikkeling van de laatste decennia. Het komt erop neer dat pech niet meer mag bestaan, overal moet een schuldige voor gevonden worden. En als er niemand schuldig wordt bevonden dan zijn er toch altijd partijen gedupeerd door verdachtmakingen in het het zoekproces naar de schuldige. Vergelding van het onrecht (oftewel je recht halen) blijkt belangrijker dan een oplossing vinden en het voorkomen van dergelijke gevallen.

‘Verantwoordelijk voor de EHEC bacterie is tenminste het opperwezen. Wie sleept hem voor de rechter?’

Ben bang dat als deze lijn zich voortzet de lol van het leven er een beetje uitgaat.

je vader

Door Mladic is Nederland veranderd

Dag Gijs,

Gisteren is Mladic opgepakt. Een zucht van opluchting ging door Nederland. Het is ongelooflijk wat daar gebeurt is. Je moeder en ik zijn drie jaar geleden in Servie geweest en je voelt de spanning. Vooral in Belgrado. Om een beetje een beeld te krijgen van die oorlog daar moet je de BBC serie The death of Yugoslavia maar eens bekijken en als je een voorbeeld wil van hoe gek mensen van oorlog worden is Harrison’s Flowers een aanrader.

De reden dat het oppakken van Mladic zoveel impact heeft op Nederland is niet omdat we zo begaan zijn met die oorlog, maar dit heeft natuurlijk alles te maken met de nationale open wond die Srebrenica heet. Peter Giesen schreef een scherpe analyse over de invloed van deze wond en Mladic op onze visie op buitenlandse missies en de daarbij behorende sneuvelbereidheid. Hieronder het artikel.

je vader

 

Peter Giesen − 27/05/11, 07:41

Een dag na de val van Srebrenica toast Mladic met luitenant-kolonel Thom Karremans © AP

Het blijft een verschrikkelijke wetenschap dat Nederland zich niet heeft verzet tegen de massamoord in Srebrenica. Ratko Mladic drukte Nederland destijds hardhandig met de neus op de feiten. Soms heb je agressie nodig, om niet machteloos te staan tegenover de barbarij.

Na zestien jaar zijn de beelden nog altijd pijnlijk om te zien. De brute Serviër Ratko Mladic vernedert de schutterende Nederlander Thom Karremans.

Don’t shoot the piano player, zegt Karremans.
You’re a lousy piano player, zegt Mladic.

De toast van Mladic en Karremans groeide tot een traumatisch symbool van Nederlandse lafheid. De boerse Servische generaal confronteerde het beschaafde Nederland met zijn morele zelfgenoegzaamheid. Nederlands was trots op zijn gebrek aan militarisme. De Dutchbatters waren geen rambo’s, zoals de Amerikaanse soldaten, maar strijders voor recht en vrede, die het beste voorhadden met de plaatselijke bevolking. Ze waren niet naar Joegoslavië gestuurd om de vijand aan flarden te schieten, maar om te praten en te deëscaleren.

Botsing
Helaas bleken alle goede, moreel hoogstaande bedoelingen op het beslissende moment niets waard, omdat ze niet werden ondersteund door vuurkracht en agressie. De ontmoeting tussen Karremans en Mladic was de botsing van een soldaat uit een verburgerlijkt leger met goede arbeidsvoorwaarden en functioneel leeftijdsontslag met een genadeloze vechtjas die niet maalde om bloed aan zijn hand. Daarmee drukte Mladic Nederland met de neus op de feiten. Soms heb je agressie nodig, om niet machteloos te staan tegenover de barbarij.

Het echec van Srebrenica werd later onderzocht door het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD). Dutchbat bevond zich in een onmogelijke positie, aldus het NIOD, ‘een gijzelingssituatie waarin elk gewelddadig verzet op een bloedbad zou zijn uitgelopen’. Op pad gestuurd met een onmogelijk mandaat, te licht bewapend, in de steek gelaten door de VN, overlopen door het veel sterkere leger van Mladic.

Toch zijn de twijfels altijd gebleven. ‘We zijn er als hazen vandoor gegaan’, zei bijvoorbeeld historicus Hermann von der Dunk in een interview met de Volkskrant. ‘Natuurlijk bevond Dutchbat zich in een lastige positie. We zijn altijd heel vindingrijk in het vinden van excuses. Maar we zijn er toch naartoe gegaan om de Moslims te beschermen?’

In Srebrenica wreekte zich het gebrek aan een werkelijke militaire traditie, vond Von der Dunk, aan de doodsverachting waarmee een bloedbad op de koop toe wordt genomen, aan een militair ethos waarin men liever strijdend ten onder gaat dan eerverlies lijdt. Misschien was Mladic wel teruggedeinsd als Dutchbat van zich had afgebeten.

Sneuvelbereidheid
Het trauma van Srebrenica heeft invloed gehad op de oorlog in Afghanistan. Politiek en leger wilden de schande te boven komen. Nederland moest meedoen, risico’s lopen. Lafheid kan het Nederlandse leger in Afghanistan in elk geval niet verweten worden. Inmiddels zijn 25 militairen om het leven gekomen, zonder dat het tot maatschappelijke onrust leidde.

De ‘sneuvelbereidheid’ lijkt sinds Srebrenica aanzienlijk toegenomen. Marco Kroon kreeg de Militaire Willemsorde. Dat tekent het veranderde klimaat. Er is waardering, zelfs bewondering voor de oorlogsheld die niet aarzelt om geweld te gebruiken als het nodig is.